همچنان سر هر دوشون، خم شده بود سمت صندلی من، یه فکر خبیث به ذهنم رسید یه لبخند شیطانی زدم و دستم گذاشتم پشت سر هر دوشون جوری که زیاد جلب توجه نکنه سریع و محکم کوبیدم بهم! صدای آخ گفتن هر دوتاشون هم‌زمان شد با بلند شدن خانم معینی از سر جاش و نگاه همه کشیده شد سمت دهن خانم، بعدم معینی با اون لحجه‌ای که نمی‌دونم متعلق به کدام سرزمین بود شروع کرد به حرف زدن. چه عجب بالاخره افتخار داد صدای ناخوشایندش از اون حنجره مبارکش بیرون بیاد و ما رو منور کنه!
خانم معینی: واقعاً که! اصلا ازتون توقع همچین نمره‌هایی رو نداشتم. گل کاشتید، مرسی واقعاً…
آروم جوری که فقط هستی و ستایش بفهمن گفتم:
– خواهش می‌کنم قابلی نداشت.
پام رو انداختم رو اون یکی پام صاف نشستم قیافه جدی به خودم گرفتم که باعث شد هستی و ستایش ریز بخندن.
خانم معینی حرصی شد گفت:
– اون عقب چه خبره؟ بگید ما هم بخندیم.
ستایش با لبخند حرص‌دراری گفت:
– ببخشید شخیصیِ وگرنه حتماً می‌گفتیم بخندی!
بعدم هر سه تامون بلند زدیم زیر خنده.
خانم معینی: خفه شید ببینم! این چه نمره‌هایی که شما سه تا گذاشتید جلو من؟
– وا خانم چرا دروغ میگی؟ ما که نذاشتیم جلوتون خودتون از جلو ما برداشتید.
خنده کل کلاس، به هوا رفت. معینی دود از سرش بیرون میزد.